Met op de achtergrond de immer boeiende skyline vind je in polder De Esch het voormalig drinkwatercomplex, in Rotterdam bekend als het DWL-complex. Vanwege herhaaldelijke cholera uitbarstingen neemt de gemeenteraad in 1854 het waterproject van stadsarchitect W.N. Rose aan. Het is de start van het Rotterdamse stelstel van singels waarvan het water geregeld ververst wordt. De singels worden vervuild met afval en uitwerpselen omdat de aanleg van riolen achterblijft. De singels zijn dus niet voldoende om de stad van schoon drinkwater te voorzien.. Daarom wordt in 1869 besloten tot de oprichting van het gemeentelijk Drinkwaterbedrijf.
Er verrijst een grote zuiveringsinstallatie, waar Maaswater in open zandkommen wordt gefilterd. De watertoren, 48 meter hoog, met een reservoir van één miljoen liter drinkwater wordt gebouwd. En chauvinistisch als we zijn: het is dan de grootste watertoren in Nederland. In het snel groeiende stad is de capaciteit niet toereikend wat een sterke uitbreiding van de filtercapaciteit tot gevolg heeft met nieuwe en snellere filtertechnieken. Drie nieuwe filtergebouwen worden gebouwd, ontworpen door architect Van der Steur. Als het drinkwaterleidingbedrijf in 1977 verhuist naar een nieuw complex onder de Van Brienenoordbrug, bestemt de gemeente het terrein tot woongebied. De watertoren, de snelfiltergebouwen, de directeurswoning, de filterbakken en het pompstation met het ketelhuis blijven als monumenten uit de vroeg-industriële periode behouden voor Rotterdam. De historische gebouwen op het voormalige DWL-terrein zijn van buiten te bezichtigen. Het pompgebouw is nu in gebruik als evenementenlocatie. En in de Watertoren is een restaurant gevestigd.
door: Henk Stroeve
