Staand op het Grotekerkplein, kijk je meestal als eerste naar de Grote of St. Laurenskerk en dan misschien naar Gebouw De Heuvel. Kijkend naar de Laurenskerk, sta je met je rug in de richting van de Delftsevaart. Alles langs de Delftsevaart was na het Bombardement verwoest en is na de 2e Wereldoorlog herbouwd.
Bij de wederopbouw is de Wagenstraat omgedoopt in Westewagenstraat, lopend tussen de Meent en de Hoogstraat in het verlengde van het Haagseveer.
Op de hoek van de Meent en de Westewagenstraat, waar nu Dudok is gevestigd, zat na de oorlog De Nederlanden van 1840. Lopend door de Westewagenstraat staan er 3 min of meer identieke gebouwen. Twee worden er nu gesloopt en omgebouwd tot studentenwoningen. Het eerste gebouw tussen de 1e en 2e Westewagenhof blijft behouden. Dit is het St. Laurenshuis.
Op Platform Wederopbouw Rotterdam wordt dit gebouw als volgt omschreven.
KANTOORFLAT gerealiseerd in de periode 1952-1954 door het architectenbureau Van Tijen en Maaskant, in opdracht van Milders Huizenbeheer. Het pand ligt op een smal rechthoekig perceel tussen Westewagenstraat en Delftsevaart, de zuidgevel ligt precies in het verlengde van de Leeuwenstraat. De flat telt zeven bouwlagen en wordt afgesloten door een plat dak. De begane grond aan de zijde van de Delftsevaart ligt een straatbreedte terug, waardoor er een onderdoorgang ontstaat vlak langs het water onder de verdiepingen die wel tot aan het water reiken. Ditzelfde principe is te zien bij de andere twee hoge volumes aan de Westewagenstraat 66 en 74. De bedrijfsruimte op de begane grond is vanaf de straat toegankelijk, de kantoren op de verdiepingen worden ontsloten via een portiek in de zuidgevel. Op de begane grond zijn grote winkelpuien van goudkleurig geanodiseerd aluminium tussen de kolommen van het skelet geplaatst, welke zijn bekleed met zwarte tegeltjes. De borstwering is gemaakt van leisteen.
De verdiepingsgevel is opgetrokken uit rood metselwerk waarin de verdiepingsvloeren zich als witte horizontale banden in het muurwerk aftekenen. Dit ritme wordt doorbroken door verticale stroken vliesgevel van aluminium en glas. De borstweringen zijn gemaakt van een blauw kunststof plaatmateriaal.
Er zitten een paar verhalen aan het St. Laurenshuis. De opdrachtgever Milders Huizenbeheer was het bedrijf van mijn vader. Tot het bombardement was het bedrijf gevestigd aan de Witte de Withstraat maar daar was niets meer van over. Na een rondtrekkend bestaan van 14 jaar kreeg het bedrijf in 1954 een eigen kantoor. Eind zestiger jaren verhuisde het bedrijf naar het Leuvegebouw omdat er een samenwerking ontstond met een gerenommeerd Rotterdams bedrijf Kok Beheer.
Behalve vastgoedbeheer had het bedrijf ook een assurantiedeel. Bij de opening in 1954 bood een Engelse relatie een sigarettendoos aan. Die is nog in de familie.
In de zestiger jaren kwam ik op het kantoor. Eerst kijken waar vader werkte en later tijdens mijn middelbare schooltijd deed ik klusjes tijdens vakanties.
De naam St. Laurenshuis is bewaard gebleven en het gebouw heeft nog steeds de functie van kantoor met net zoals vroeger op de hoek beneden een caf?. Waarom St. Laurenshuis? Uit respect voor Rotterdam in het algemeen en de kerk waarop het kantoor uitkeek en die zo zwaar beschadigd was.
Begin maart heb ik het kantoor en dan met name de 3e verdieping, waar mijn vader zijn kantoor had, na lang bezocht. D?ja vu. De lift is in mijn beleving nog hetzelfde en ook de indeling op de verdieping inclusief een smalle gang is nog goed herkenbaar.
Het bijzondere is dat het gebouw na enkele malen van eigenaar gewisseld te zijn, nu eigendom is van de opvolgers van de aannemer van destijds, Aannemingsbedrijf Manhave & Kruithof, nu Manhave Vastgoed.
Van Manhave sr. leerde ik het verhaal dat het kantoor als enige een balkonnetje heeft, in zijn beleving vernoemd naar mijn vader.
St. Laurenshuis zal zeker nog lang voortbestaan. Het ziet er goed uit. Rotterdams erfgoed.
door: Bernard Noorduyn
