Rien Vroegindeweij is in Middelharnis geboren maar hij woont al sinds zijn 18e in Rotterdam. Hij is dichter, (geschieds-)schrijver, columnist, vertaler en veelzijdig cultureel ondernemer.
Zo was hij in de jaren ′70 betrokken bij de enige poeziewinkel in Nederland, W. Pieterse in poezie, en het tijdschrift Hard Werken. Oorspronkelijk opgezet als literair tijdschrift, maar gaandeweg een toonaangevend blad met en over grafisch design.
Samen met Jan Oudenaarden vormt hij het Rotterdammologisch Instituut. Zij verzorgden het boek Rotterdam, dat in detail de geschiedenis van de stad en de veerkracht van haar bewoners beschrijft. Zij maakten ook een zestal wandelroutes door verschillende delen van de stad gekoppeld aan Rotterdamse schrijvers die daar woonden. (Als u belangstelling heeft voor een literaire wandeling door een deel van Rotterdam, neem dan gerust contact op met Gilde Rondleidingen voor een geplande rondleiding.)
Hij is coördinator van de stichting Eenzame Uitvaart die samen met andere Rotterdamse dichters een gedicht verzorgt voor mensen die zonder nabestaanden zijn gestorven.
En natuurlijk is hij vooral ook dichter. Hij publiceerde meerdere bundels. Voor zijn hele oeuvre kreeg hij in 2007 de Anna Blamanprijs.
Een aantal van zijn teksten is in de openbare ruimte terug te vinden. Zijn geniale In de Lift: Als Otis in nood is, is Redding nabij, sierde ooit de lift in het gebouw van het Nationaal Onderwijsmuseum, maar sinds University College erin getrokken is, is het verbouwd en zijn de liften vervangen.
Twee teksten zijn op straat terug te vinden: op de hoek van de Schietbaanlaan en de Heemraadssingel (De zomer schiet met een baan van licht over de laan als door een raam dat open staat, De winter slaat het dicht). De andere staat in neonletters op een muur op de hoek van de 1e Middellandstraat en het Tiendplein (Als iedereen ergens anders vandaan komt is niemand een vreemde).
In de hal van Rotterdam Building in de Aert van Nesstraat (u bent nu binnen, kom verder, we gaan zo beginnen…) is er één en in het Westelijk Handelsterrein hangt een fraai vormgegeven dichtregel waarvan de laatste drie woorden helaas zijn bedekt door een loungebank (de stad klopt in schaal 1:1 vol verlangen om te delen).
door: Frans de Jonge
